در حال حاضر، بیشتر سازه‌های فولادی در ایران، از جمله اسکلت‌های ساختمانی، صنعتی و دکل‌های مخابراتی، از فولاد ST-37 استفاده می‌کنند. در موارد خاص‌تر، ST-44 و گاهی ST-52 به کار می‌رود. این انتخاب‌ها عمدتاً به دلیل دسترسی آسان، هزینه نسبتاً پایین و خواص مکانیکی مناسب است. اما وقتی بارگذاری سنگین می‌شود – مثلاً در دکل‌های خودایستا با چهار پایه نبشی – طراحان مجبور به افزایش ابعاد مقاطع هستند.
برای مثال، در یک دکل تمام‌نبشی با بارگذاری سنگین، اگر از نبشی ۱۶۰×۱۶۰×۱۶ استفاده کنیم (که بزرگ‌ترین سایز موجود در بازار ایران است)، ممکن است ظرفیت کافی نداشته باشد. در این صورت، گزینه بعدی نبشی‌های بزرگ‌تر مانند ۲۰۰×۲۰۰×۲۰ است، اما اختلاف وزن‌شان چشمگیر است – گاهی تا دو برابر یا بیشتر. برای حل این مشکل، طراحان به فولاد ST-52 روی می‌آورند که ظرفیت باربری‌اش حدود ۴۰% بیشتر از ST-37 است. این رویکرد کارآمد است، اما همچنان با محدودیت‌هایی مانند وزن بالا، خوردگی و نیاز به نگهداری مداوم همراه است.
حالا تصور کنید اگر ماده‌ای وجود داشته باشد که ظرفیت نهایی باربری (Fu) آن ۲۰۰ برابر فولاد ST-37 باشد. اینجاست که گرافن وارد میدان می‌شود – ماده‌ای که نه تنها قوی‌تر است، بلکه سبک‌تر و مقاوم‌تر در برابر عوامل محیطی.